Η σταδιακή διάθεση του ελαιολάδου θα άρει το φαινόμενο της υπερπροσφοράς και της επακόλουθης κατακρήμνισης της τιμής, εξηγεί ο ελαιουργός Μιχάλης Αλμπαντάκης.
“Πρέπει να κάνουμε συνεργασίες και σχέσεις win-win, να εμπιστευόμαστε τον συνεργάτη μας και να προχωρήσουμε χέρι-χέρι” – λέει ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Cretan Mill Almpantakis, ελαιουργός, πυρηνελαιουργός και ελαιοπαραγωγός Μιχάλης Αλμπαντάκης, μιλώντας για το “σήμερα” της αγοράς ελαιολάδου και τα τεκταινόμενα στο “χρηματιστήριο” της τιμής του υγρού “χρυσού” της Κρήτης.
“Δεν υπάρχουν μαγικά φίλτρα, δεν υπάρχουν “παιχνίδια”, ούτε κλειστές πόρτες” – λέει στο Cretalive, εξηγώντας ότι ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης δε θα μπορούσε να εξαιρεθεί από την αγορά του ελαιολάδου. Σημειώνει δε, ότι τον πρώτο λόγο έχει – και πρέπει να έχει – ο παραγωγός που έχει το προϊόν, αλλά με ψυχραιμία και χωρίς κινήσεις πανικού.
“Τα στοιχεία της ICAP επιβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα είναι τρίτη παραγωγός χώρα στην Ευρώπη, κι όμως κάθε χρόνο γινόμαστε έρμαιο των Ιταλών και των Ισπανών” – λέει ο κ.Αλμπαντάκης, τονίζοντας ότι με οργάνωση και “σύστημα” μπορεί να επικρατήσει η ηρεμία και η σταθερότητα στην αγορά του ελαιολάδου, καθώς κρίσιμος παράγοντας αποδεικνύεται η ιδιοσυγκρασία και η ψυχολογία των παραγωγών.
“Η τιμή του κρητικού ελαιολάδου δεν είναι τα 4 και 4,20. ευρώ Θα έπρεπε να είναι γύρω στα 5 ευρώ” – αναφέρει ο ίδιος, σημειώνοντας ότι οι παραγωγοί δεν πρέπει να προβαίνουν σε κινήσεις πανικού, στη λογική “πάμε να πουλήσουμε, να τελειώνουμε” . Όπως τόνισε “αν το κάνουν όλοι μαζεμένοι, δημιουργείται υπερπροσφορά και πέφτει η τιμή” ενώ αν οι κινήσεις των παραγωγών ήταν μελετημένες, η τιμή θα ήταν σίγουρα υψηλότερη.
Κάντο όπως η Ισπανία
Ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Cretan Mill Almpantakis αναφέρει πως από φέτος, ο ίδιος θα εφαρμόσει το ισπανικό μοντέλο που επί σειρά ετών αποδεικνύεται ασφαλές και σωτήριο τόσο για τους παραγωγούς όσο και τους εμπόρους ελαιολάδου. “Οι έμποροι έχουμε μια συγκεκριμένη ρευστότητα και όχι πολύ μεγάλη. Ως εκ τούτου ο έμπορος αδυνατεί να ανταποκριθεί στα μαζικά αιτήματα παραγωγών” – εξηγεί ο κ.Αλμπαντάκης, υπογραμμίζοντας το υψηλό ρίσκο του εμπόρου που θα κληθεί να προσφύγει σε τραπεζικό δανεισμό, με αυξημένο κόστος λόγω των επιτοκίων της τάξης του 7% και με ρίσκο τελικά να χάσει κατά τη διαδικασία πώλησης του προϊόντος.
“Φέτος στα εργοστάσια και στους πελάτες μου θα βάζω πλαφόν ποσότητας. Θα πληρώνω 30, 40 ίσως και 50 λεπτά πιο ακριβά και θα “κόβω” συγκεκριμένη ποσότητα (100-200 κιλά) από κάθε παραγωγό, ώστε τελικά να προκύπτουν 160-170 τόνους μηνιαίως που θα εμπορεύομαι και θα διακινώ” – αναφέρει στο Cretalive ο ίδιος, σημειώνοντας ότι αυτό είναι στην ουσία του, το “ισπανικό σύστημα”. Στην κοντινή μας Ισπανία, “πρωταγωνίστρια” στον ελαιοκομικό “χάρτη”, εξηγεί ο ίδιος, δραστηριοποιούνται κολλεκτίβες, με κάθε μια εξ αυτών να διακινεί παραγωγή ίση με την παραγωγή ολόκληρης της Ελλάδας! Βάσει του μοντέλου που ακολουθείται στην χώρα, κάθε κολλεκτίβα καταβάλει μια προκαταβολή πριν την έναρξη της σεζόν, μηνιαίες δόσεις μεσούσης της σεζόν, ενώ κατά τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο γίνεται εκκαθάριση.
Έτσι “δεν παίρνουν ρίσκο οι επιχειρήσεις, που δεν πετυχαίνουν υπερκέρδη, αλλά δεν ρισκάρουν και μεγάλες ζημίες” – σημειώνει ο κ.Αλμπαντάκης. “Πρόκειται για win-win συνεργασίες από τον παραγωγό ως τον τελευταίο καταναλωτή” – προσθέτει και διευκρινίζει ότι κόντρα στην ελληνική πραγματικότητα με τις χαμηλές τιμές παραγωγού και την υψηλή τιμή καταναλωτή, η Ισπανία έχει επιτύχει το ακριβώς αντίθετο: υψηλές τιμές παραγωγού και χαμηλή τιμή για τον καταναλωτή.
Έτσι οι Ισπανοί παραγωγοί είναι απόλυτα ευχαριστημένοι χάρη στην στρατηγική διάθεσης του ελαιολάδου, επιτυγχάνοντας συμφέρουσες και ασφαλείς συμφωνίες για όλες τις πλευρές.
Κατά το μοντέλο αυτό, στην Ελλάδα της μέσης ετήσιας παραγωγής των 300 χιλ.τόνων ελαιολάδου, μια κατανομή ποσότητας στο 12μηνο θα “έδειχνε” μια μηνιαία ποσότητα 23 χιλ. τόνων ελαιολάδου προς πώληση, που σταδιακά και χωρίς σκαμπανεβάσματα θα σήμανε την απορρόφηση του προϊόντος από την αγορά.
Να μην ακούνε τις “φωνές”
Ο Μιχάλης Αλμπαντάκης ωστόσο σημειώνει ότι αντιλαμβάνεται την αγωνία των παραγωγών για τη διάθεση του ελαιολάδου τους στην καλύτερη τιμή, για την κάλυψη των αναγκών τους. Τονίζει όμως ότι η προσπάθεια για άμεση πώληση του ελαιολάδου, μπροστά στο φόβο περαιτέρω πτώσης της τιμής αναπόφευκτα απορρυθμίζει την αγορά.
“Υπάρχουν επιτήδειοι έμποροι που εκμεταλλεύονται τους παραγωγούς και τους παροτρύνουν να το “κόψουν”, λέγοντάς τους ότι η τιμή θα πέσει κι άλλο” – αναφέρει ο κ.Αλμπαντάκης, ο οποίος όμως αποδίδει μεγάλο μέρος της ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση και σε αγροτοσυνδικαλιστές που όπως αναφέρει “δημιουργούν “στρατούς” πάνω στην άγνοια των παραγωγών και την αγωνία τους να πουλήσουν”. Οι φωνές αυτές που όπως τονίζει ο ίδιος “πουλάνε, πολιτικά” είχαν ως αποτέλεσμα ο Νοέμβριος, ο Δεκέμβριος και ο Ιανουάριος να καταγράψουν χαμηλές “πτήσεις” ως προς τις πωλήσεις, με αποτέλεσμα να συσσωρευτούν ποσότητες απούλητου προϊόντος. “Το ότι μείναμε πίσω σε πωλήσεις θα οδηγήσει σε πίεση για πώληση το επόμενο διάστημα” εξηγεί ο ίδιος.
Ο κ.Αλμπαντάκης υπογραμμίζει ότι αυτές οι “φωνές” που καλούν τους παραγωγούς να μην “κόψουν” και να περιμένουν, οδηγώντας στη συσσώρευση προϊόντος άρα στην υπερπροσφορά, οδηγούν τελικά στο αντίθετο αποτέλεσμα, ενώ ταυτόχρονα “καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι η αγορά είναι … κάτω”. “Η μόνη διέξοδος για να έχουμε υψηλές τιμές στο λάδι είναι να λειτουργήσουμε σωστά” – συμπεραίνει ο γνωστός ελαιουργός.
Ο ίδιος καταφέρεται και εναντίον των Ενώσεων σημειώνοντας ότι έχουν βλάψει το προϊόν, γεννώντας υπερχρέη και παραπλανώντας τους παραγωγούς.
Ο Μιχάλης Αλμπαντάκης αποδίδει στον παραγωγό το ρόλο που του αρμόζει, τονίζοντας ότι “το παν είναι ο παραγωγός που έχει το προϊόν και θα αποφασίσει”. Υπογραμμίζει ότι δεν πρέπει να παραπλανάται και να αποφασίσει με βάση τη λογική, λαμβάνοντας υπόψη και την περιοδικότητα του προϊόντος – με την παραγωγή που προκύπτει σε δύο μήνες, θα καλυφθεί η ανάγκη όλου του έτους.
Αναφορικά με τους εμπόρους τέλος, σημειώνει ότι έχουν υπάρξει περιπτώσεις αισχροκέρδειας, που όμως θα πρέπει να εκλείψουν, με την ταυτόχρονη επικράτηση ενός συστήματος που θα ορίζει τη συγκράτηση στις πωλήσεις προς εξυπηρέτηση και προς όφελος παραγωγών, εμπόρων, εμφιαλωτών. “Προφανώς σε ιδιαίτερες περιπτώσεις, σε έκτακτη ανάγκη, οι έμποροι θα ανταποκριθούμε σε μεγαλύτερη απορρόφηση προϊόντος, αλλά αυτές θα είναι οι εξαιρέσεις και όχι ο κανόνας” – αναφέρει στο Cretalive.
Ο ίδιος τονίζει μάλιστα την ανάγκη κέρδους για τους εμπόρους – σε καμία περίπτωση όμως αισχροκέρδειας – προκειμένου να καλύψουν τα αυξημένα κόστη για το προσωπικό, τη συμμετοχή σε εκθέσεις αλλά και τα κόστη επενδύσεων προκειμένου οι επιχειρήσεις να είναι ανταγωνιστικές, σύγχρονες και καινοτόμες.
ΠΗΓΗ: cretalive.gr
